Φράουλες και αίμα

“Τι σόι άνθρωποι την τρώνε στο Πανεπιστήμιο; Δεν ξέρω. Εγώ έφαγα ξύλο και, προσωπικώς, υποστηρίζω με πάθος τα δέντρα (και γενικώτερα τα δάση), τα λουλούδια, τους λόφους, τα βουνά και, επίσης, τις κοιλάδες, τον ωκεανό, την πονηριά (όταν είναι για καλό), το καλό, τα μικρά παιδιά, τους ανθρώπους, τις τρομερές άνευ προηγουμένου χιονοθύελλες, το υποβρύχιο κολύμπι, τους ευγενικούς αστυφύλακες, τους μονόκερους, το κρίκετ με τις πολλές εφορμήσεις, μέχρι και δώδεκα, τα κομπρεσέρ (όταν δεν είναι πολύ κοντά), την νομοθεσία για τις ελεύθερες εκτρώσεις και τις Αννούλες, τις κούκλες με τα κουρέλια, μεταξύ άλλων. Από την άλλη μεριά, δεν χωνεύω το Τέξας, αυτούς που πάνε στον Ζωολογικό Κήπο από σνομπισμό, το υπουργείο Αμύνης, την ονομασία “υπουργείο Αμύνης”, την μύγα που βουίζει ολόγυρά μου καθώς τα γράφω αυτά, τους προστατευτικούς δασμούς, τις μικρές χιονοθύελλες που δημιουργούν μονάχα λάσπη, τις σύντομες μέρες του χειμώνα, το κρίκετ με τις πολλές εφορμήσεις, από δώδεκα και πάνω, το να λέει κανείς τους ανθρώπους καταναλωτές, τα κομπρεσέρ ακριβώς κάτω απ’ το παράθυρό μου, και τους Τζώνηδες, τις κούκλες με τα φανταρίστικα. Επίσης τον ρατσισμό, την φτώχεια και τον πόλεμο. Σχετικά με τα τρία τελευταία προσπαθώ κάτι να κάνω κι εγώ.” (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)