Οι Τελευταίες Επιστολές του Τζιάκοπο Όρτις

Στις Επιστολές, τα πάθη των ανθρώπων και των πραγμάτων συνοδοιπορούν με ένα άλλο πάθος: το πάθος του ξεριζωμένου, του δίχως πατρίδα, και το πάθος το ισχυρότερο, της νοσταλγίας της γης της γενέθλιας, που κάνει τους δυστυχισμένους ρεμβασμούς του ήρωα των Επιστολών να τρίζουν συθέμελα.

“Το ρομαντικό υποκείμενο και το πάθος του, η αισθητική του δεκτικότητα και η μοναδικότητά του, το βάθος του το φαντασιακό και η εις εν πλάττειν ενεργητικότητά του ως vis formandi, η οποία κατ”εξοχήν μετουσιώνει ποιητικά και μεταστοιχειώνει τον κόσμο, τον θεσμίζει φαντασιακά ex nihilo, τον υποστασιώνει και τον αποδίδει ως προβολή του υποκειμένου, όλα αυτά ενεδρεύουν μέσα στις Επιστολές και προσδίδουν στη μορφή του Τζιάκοπο Όρτις την κεντρική της θέση μέσα στη ρομαντική κοσμοθεωρία.”