Μπετόν

Η αφήγηση στον Μπερνχαρντ χαρακτηρίζεται από αφηγητές ανυπόφορους, γεμάτους εμμονές και εσωτερικές συγκρούσεις, οι οποίοι ωστόσο ασκούν μια ακαταμάχητη γοητεία. Στο Μπετόν, ο Ρούντολφ, ένας εύπορος διανοούμενος με εύθραυστη υγεία, προσπαθεί επί χρόνια να γράψει μια μελέτη για τον Μέντελσον Μπάρτολντι, αλλά συνεχώς αποτυγχάνει. Ο κύριος περισπασμός του είναι η αδελφή του, η οποία, με τις απροειδοποίητες επισκέψεις της, τον εμποδίζει από την πνευματική του εργασία.

Σε έναν διαρκή παροξυσμό, καταφέρεται εναντίον της, της Βιέννης, της χώρας του, της κοινωνίας γενικότερα. Η γλώσσα του Μπερνχαρντ, με την κυκλική, επαναληπτική της δομή, δίνει έναν μουσικό ρυθμό στην αφήγηση, καταδεικνύοντας την εμμονή και την εσωτερική του πάλη. Μέσα από την έντονη γκρίνια και τον σαρκασμό, ο ήρωας παρουσιάζεται ως ένας αναξιόπιστος αφηγητής, γεμάτος αντιφάσεις, που ενώ επικρίνει τους πάντες, τελικά αναγνωρίζει την αξία όσων απορρίπτει.
Το Μπετόν είναι μια σπουδή στην ανθρώπινη αναβλητικότητα και την αυτοαναιρούμενη φύση της διανόησης. Ο Ρούντολφ βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες για να μην γράψει, ενώ ταυτόχρονα ειρωνεύεται τον ίδιο του τον εαυτό. Η γραφή του Μπερνχαρντ, με την απόλυτη προσήλωσή της στην εσωτερική σκέψη, μετατρέπει αυτή τη γκρίνια σε ένα απολαυστικό, ειρωνικό παιχνίδι, όπου η σοβαρότητα συναντά το χιούμορ και η απόγνωση τη διαρκή αυτοϋπονόμευση.