Σπίθα ζωης

Ο τρόμος είχε γίνει νόμος – και τώρα ξαφνικά, τούτη τη στιγμή που σου κοβόταν η ανάσα, τετρακόσια θύματα μιας δεσποτικής κι αυθαίρετης δύναμης ένιωσαν πως το ποτήρι ξεχείλιζε πια, πως μια φωνή είχε μιλήσει κι οι δείκτες του χρόνου γύριζαν πίσω. Ένιωθαν πως δεν θα σώζονταν μόνο χώρες και έθνη ολόκληρα, αλλά ο ίδιος ο νόμος της ζωής. Ήταν αυτό που τόσα ονόματα του έχουν δώσει, κι ένα από τα ονόματα αυτά, το παλιότερο και το απλούστερο, είναι Θεός. Κι αυτό σημαίνει “Άνθρωπος”.

Σ’αυτό του το αριστούργημα, ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας μάς μεταφέρει σ’ενα από τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως στο τέλος του τελευταίου πολέμου. Οι στρατιές των Συμμάχων έχουν περάσει πια τον Ρήνο. Κυνηγημένο στην ίδια τη φωλιά του, το θηρίο του Ναζισμού έχει ακόμα νύχια για να βασανίζη και να εξοντώνη τους ομήρους του. Μα μέσα στις στάχτες του ολέθρου, κρυφοκαίει πάντα μια σπίθα ζωής. Και πλάι στους στυγνούς βασανιστές, που μετατρέπονται σε ψοφοδεή ανθρωπάρια, αναλογιζόμενοι τις ευθύνες των πράξεών τους, υψώνονται οι τραγικές των θυμάτων, τριγυρισμένες από τον φωτοστέφανο ενός επικού ανθρώπινου μεγαλείου.