Οι ελεγείες του Ντουίνο

Οι «Ελεγείες του Ντουίνο» αποτελούν, μαζί με τα «Σονέτα στον Ορφέα», το κορυφαίο και πιο βασανιστικά ωριμασμένο έργο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε (Rainer Maria Rilke), το οποίο ολοκληρώθηκε μετά από δέκα χρόνια προσπάθειας (1912-1922). Το έργο ξεκίνησε υπό σχεδόν μυθικές συνθήκες στο Κάστρο του Ντουίνο, όταν ο Ρίλκε άκουσε μια εσωτερική φωνή να αναφωνεί: “Wer, wenn ich schriee, hörte mich denn aus der Engel Ordnungen;” (“Αν φώναζα, ποιος θα με άκουγε από τις τάξεις των Αγγέλων;”). Το ποίημα υφαίνεται γύρω από τις κεντρικές μορφές του «άγγελου», του «νεαρού νεκρού» και του «εραστή», επιχειρώντας να καταδείξει την αδυναμία του ανθρώπου να βιώσει πλήρως το αίσθημα και την ανάγκη του να απελευθερωθεί από τα δεσμά της πραγματικότητας. Ο Ρίλκε αντιμετωπίζει τα μεγάλα, επικά θέματα της ανθρώπινης αγωνίας, του φόβου, της ομορφιάς ως «αρχή του τρόμου», και της προσπάθειας να μεταγράψει την ύπαρξη μέσω της τέχνης και της φαντασίας. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που, σύμφωνα με κριτικούς, τελειοποίησε το γερμανικό ποίημα και τοποθέτησε τον Ρίλκε στο ίδιο επίπεδο ποιητικού μεγαλείου με τους Hölderlin και Novalis.