Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΣΧΥΛΟ ΣΤΟΝ ΕΥΡΙΠΙΔΗ

Κάθε γνώση αποκτά σαφήνεια μέσα από τη σύγκριση. Ιδιαίτερα, κάθε λογοτεχνικό έργο κατανοείται καλύτερα όταν μπορεί να τοποθετηθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια σε σχέση με εκείνα που προηγήθηκαν και από τα οποία ορίστηκε.

Αν υπάρχει ένας τομέας που προσφέρεται για τέτοιες συγκρίσεις, αυτός είναι σίγουρα το αρχαίο ελληνικό θέατρο. Χωρίς αμφιβολία, το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί για οποιαδήποτε σειρά έργων της ελληνικής λογοτεχνίας, διότι αυτή παρουσιάζει το διττό χαρακτηριστικό ότι, τουλάχιστον κατά την κλασική εποχή, κινήθηκε από μια εξαιρετική ώθηση ανανέωσης, ενώ ταυτόχρονα προτίμησε να κρύψει τις καινοτομίες της πίσω από το προσωπείο της παράδοσης.

Ωστόσο, το φαινόμενο αυτό είναι ακόμη πιο εμφανές στον τομέα της τραγωδίας. Εδώ, μέσα σε διάστημα ενός αιώνα, διαθέτουμε τρεις συγγραφείς που διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλο με συνεχόμενη αλληλουχία και με σημαντικές περιόδους αλληλοεπικάλυψης. Αυτοί οι τρεις συγγραφείς παρουσίαζαν στον ίδιο κοινό, στον ίδιο υλικό χώρο, έργα με την ίδια δομή, πάνω στα ίδια θέματα – έργα που, ωστόσο, ήταν βαθιά διαφορετικά μεταξύ τους.